การวิเคราะห์กลไกของการกระตุ้นให้เกิดการแตกร้าวเอื้อต่อการเรียนรู้สาเหตุสำคัญของการแตกร้าว ซึ่งเป็นพื้นฐานวัตถุประสงค์ในการระบุรอยแตกร้าว สามารถสังเกตได้จากการวิเคราะห์กรณีรอยแตกร้าวของการตีขึ้นรูปและการทดลองซ้ำหลายครั้งว่ากลไกและลักษณะของการตีขึ้นรูปโลหะผสมเหล็กไม่สมมาตร ซึ่งมีอันตรายที่สำคัญต่อการแตกร้าว

1. วัตถุดิบที่มีกลไกและลักษณะสมมาตร

ในกระบวนการเปลี่ยนรูปทั้งหมด การออกกำลังเคลื่อนตัวไปตามระนาบเลื่อน และเมื่อเจอกับสิ่งกีดขวาง มันจะกองพะเนินและทำให้เกิดความเครียดจากพื้นดินมากพอที่จะทำให้เกิดรอยแตกร้าว หรือโพรงอากาศและรอยแตกขนาดเล็กอันเนื่องมาจากปฏิสัมพันธ์ของความคลาดเคลื่อน ซึ่งรวมกับ แนวโน้มการพัฒนาของรอยแตกร้าวทางเศรษฐกิจมหภาค คีย์นี้ส่งผลให้อุณหภูมิการเปลี่ยนรูปต่ำ (ต่ำกว่าอุณหภูมิการชุบแข็งของงาน) หรือระดับการเปลี่ยนรูปสูงเกินไป อัตราการเสียรูปเร็วเกินไป รอยแตกชนิดนี้มักจะเป็นแบบ transgranular หรือ transgranular และ intergranular ผสม แต่เนื่องจากโมเลกุลที่มีอุณหภูมิสูงมีอัตราการแพร่กระจายภายนอกที่สูงกว่า ซึ่งเอื้อต่อการปีนขึ้นไป เร่งการซ่อมแซมการปลอมและการแข็งตัวของงาน เพื่อให้กระบวนการเปลี่ยนรูปได้ก่อให้เกิดไมโครแล้ว รอยแตกร้าวนั้นง่ายต่อการซ่อมแซม อุณหภูมิการเปลี่ยนรูปที่เหมาะสม อัตราการเสียรูปค่อนข้างช้า ไม่สามารถพัฒนาแนวโน้มรอยแตกร้าวในเศรษฐกิจมหภาคได้

2. วัตถุดิบที่มีกลไกและลักษณะไม่สม่ำเสมอ

สำหรับวัสดุที่มีกลไกและคุณสมบัติไม่สมมาตร โดยทั่วไปแล้วรอยแตกร้าวจะเกิดขึ้นที่ขอบเขตของเกรนและบางหน้าเฟส เนื่องจากโดยทั่วไปแล้วการตีขึ้นรูปจะกระทำที่อุณหภูมิความแข็งแรงเท่ากันของวัสดุโลหะ ความผิดปกติของขอบเขตเกรนมีขนาดใหญ่มาก ดังนั้นขอบเขตเกรนของวัสดุโลหะจึงเป็นข้อเสียของอุตสาหกรรมโลหะ เฟสทุติยภูมิ และวัสดุที่ไม่ใช่โลหะจึงกระจุกตัวอยู่ในพื้นที่ ที่อุณหภูมิสูง สารเคมีที่มีจุดละลายต่ำบนขอบเขตของเมล็ดพืชของวัตถุดิบบางชนิดทำให้เกิดการหลอมละลายอย่างเข้มงวด

ลดการเสียรูปพลาสติกของวัตถุดิบ ที่อุณหภูมิสูง องค์ประกอบบางอย่าง (ซัลเฟอร์ ทองแดง ฯลฯ) ในวัสดุโดยรอบจะกระจายไปตามขอบเขตของเกรนไปยังด้านในและด้านนอกของวัสดุโลหะ ส่งผลให้เฟสทุติยภูมิมีลักษณะผิดปกติและทำให้ขอบเขตของเกรนอ่อนตัวลง . อีกประการหนึ่ง วัสดุโลหะทั่วไปมีการยึดเกาะที่ไม่ดีกับบางเฟส เนื่องจากความแตกต่างในด้านคุณสมบัติทางกายภาพและเคมีของทั้งสองเฟส

วัตถุดิบที่ใช้ในการตีโดยทั่วไปมักจะไม่สมมาตร ดังนั้นการแตกร้าวของการตีขึ้นรูปอิสระจึงเกิดขึ้นและพัฒนาไปตามขอบเขตของเกรนหรือขอบเขตเฟสในระหว่างการเปลี่ยนรูปการตีขึ้นรูปที่อุณหภูมิสูง