Дар баробари наздик шудани намоиши нафти Абу-Даби, таваҷҷӯҳи саноати ҷаҳонии нафт ба он нигаронида шудааст. Ҳарчанд ширкати мо ин дафъа ҳамчун намоишгар ба назар нарасид, мо тасмим гирифтем, ки як дастаи касбӣ ба майдони намоишгоҳ фиристем. Мо бесаброна интизорем, ки бо ҳамкасбон дар ин соҳа ҳамкорӣ кунем, то дар ин чорабинӣ иштирок кунем ва боздидҳои амиқ ба мизоҷон ва мубодилаи омӯзишро гузаронем.

Мо хуб медонем, ки Намоишгоҳи нафти Абу-Даби на танҳо як платформа барои намоиши технологияҳои навтарин ва маҳсулот, балки як имконияти муҳим барои табодули саноат ва ҳамкорӣ мебошад. Аз ин рӯ, ҳатто агар мо дар намоишгоҳ иштирок накунем, мо умедворем, ки аз фурсат истифода бурда, бо муштариёни наву кӯҳна рӯ ба рӯ муошират карда, дар бораи талаботи бозор амиқтар фаҳмем ва тамоюлҳои рушди соҳаро якҷоя таҳқиқ кунем.

Дар давоми намоишгоҳ дастаи мо кӯшиши худро барои дидани ҳар як муштарии ба нақша гирифташуда ва мубодилаи дастовардҳои тиҷорӣ ва навовариҳои технологӣ дареғ намедорад. Дар баробари ин, мо низ бесаброна интизори мубодилаи афкор ва омӯхтани ҳамсолони бештар, андӯхтани таҷрибаи пурарзиш ва мусоидати муштарак ба шукуфоӣ ва рушди соҳа ҳастем.

Мо боварӣ дорем, ки муоширати рӯ ба рӯ ҳамеша ҳикмати бештарро ба вуҷуд меорад. Аз ин рӯ, ҳатто агар мо дар намоишгоҳ иштирок накунем, мо ба Абу-Даби рафтанро интихоб кардем ва интизори вохӯрӣ бо ҳама дар майдони намоишгоҳ ва муҳокимаи якҷояи оянда будем.

Дар ин ҷо, мо самимона ҳамаи дӯстони соҳаро даъват мекунем, ки дар Абу-Даби бо мо мулоқот кунанд, рушди муштаракро ҷустуҷӯ кунанд ва якҷоя дурахшон эҷод кунанд. Биёед даст ба даст ба пеш ҳаракат кунем ва боби навро якҷоя истиқбол кунем!