1. Granica plastycznościkołnierz
Jest granicą plastyczności materiału metalowego, gdy występuje zjawisko plastyczności, czyli naprężenia odpornego na odkształcenie mikroplastyczne. W przypadku materiałów metalowych bez wyraźnego zjawiska plastyczności granicę plastyczności definiuje się jako wartość naprężenia wynoszącą 0,2% odkształcenia szczątkowego, co nazywa się warunkową granicą plastyczności lub granicą plastyczności.
Siła zewnętrzna większa niż granica plastyczności sprawi, że części będą trwale nieważne i niemożliwe do naprawienia. Jeśli granica plastyczności stali niskowęglowej wynosi 207 MPa, a pod działaniem sił zewnętrznych będzie większa niż ta granica, części spowodują trwałe odkształcenie, a w przypadku mniejszej wartości części przywrócą pierwotny wygląd.
(1) W przypadku materiałów z oczywistym zjawiskiem plastyczności granica plastyczności to naprężenie w granicy plastyczności (wartość plastyczności);
(2) W przypadku materiałów bez wyraźnego zjawiska plastyczności, naprężenie, gdy graniczne odchylenie liniowej zależności pomiędzy naprężeniem i odkształceniem osiąga określoną wartość (zwykle 0,2% pierwotnej odległości skali). Zwykle służy do oceny właściwości mechanicznych i mechanicznych materiałów stałych i stanowi rzeczywisty limit wykorzystania materiału. Ponieważ naprężenie przekracza granicę plastyczności materiału po przewężeniu, odkształcenie wzrasta, tak że uszkodzenia materiału nie można normalnie wykorzystać. Kiedy naprężenie przekracza granicę sprężystości i wchodzi w fazę plastyczności, odkształcenie gwałtownie wzrasta, co powoduje nie tylko odkształcenie sprężyste, ale także częściowe odkształcenie plastyczne. Kiedy naprężenie osiągnie punkt B, odkształcenie plastyczne gwałtownie wzrasta, a naprężenie-odkształcenie nieznacznie się zmienia, co nazywa się plastycznością. Maksymalne i minimalne naprężenie na tym etapie nazywane są odpowiednio górną i dolną granicą plastyczności. Ponieważ wartość dolnej granicy plastyczności jest stosunkowo stabilna, nazywa się ją granicą plastyczności lub granicą plastyczności (ReL lub Rp0,2) jako wskaźnik odporności materiału.
Niektóre stale (np. stale wysokowęglowe) bez wyraźnego zjawiska plastyczności, zwykle z występowaniem śladowych odkształceń plastycznych (0,2%) naprężenia jako granicy plastyczności stali, zwanej warunkową granicą plastyczności.

2. Ustaleniekołnierzgranica plastyczności
Określoną nieproporcjonalną wytrzymałość na rozciąganie lub określone szczątkowe naprężenie rozciągające należy mierzyć dla materiałów metalowych bez oczywistego zjawiska plastyczności, natomiast granicę plastyczności, górną granicę plastyczności i dolną granicę plastyczności można mierzyć dla materiałów metalowych z oczywistym zjawiskiem plastyczności. Ogólnie rzecz biorąc, mierzy się tylko granicę plastyczności.
3. kołnierznorma granicy plastyczności
(1) Największe naprężenie na krzywej granicy proporcjonalnej naprężenie-odkształcenie, zgodne z zależnością liniową, jest zwykle reprezentowane na świecie przez σ P. Kiedy naprężenie przekracza σ P, materiał uważa się za plastyczny. Istnieją trzy powszechnie stosowane standardy plastyczności w projektach budowlanych:
(2) Granica sprężystości Maksymalne naprężenie, jakie materiał może w pełni odzyskać po rozładunku po załadowaniu, przy założeniu braku trwałego odkształcenia resztkowego jako standard. Na arenie międzynarodowej jest zwykle wyrażany jako ReL. Uważa się, że materiał ugina się, gdy naprężenie przekracza ReL.
(3) Granica plastyczności opiera się na pewnym odkształceniu szczątkowym. Na przykład jako granicę plastyczności przyjmuje się zwykle szczątkowe naprężenie odkształcające wynoszące 0,2%, a symbolem jest Rp0,2.
4. Czynniki wpływające na granicę plastycznościkołnierz
(1) Czynniki wewnętrzne to: kombinacja, organizacja, struktura, natura atomowa.
(2) Czynniki zewnętrzne obejmują temperaturę, szybkość odkształcania i stan naprężenia.
φ jest jednostką ogólną, odnosi się do średnicy rur i kolanek, stali i innych materiałów, można również powiedzieć, że jest średnicą, np. φ 609,6 mm odnosi się do średnicy 609,6 mm.